Crash

Zojuist crashed mijn laptop waarop ik al de hele dag bezig ben met het voorbereiden van een presentatie voor een training die ik volgende week woensdag ga geven. Leuk, maar niet heus.

Waarom ik, waarom nu, waarom?? Dat vraag ik me de laatste tijd wel meer af. Waarom ik, waarom nu, waarom?? Ik hou mezelf dan voor dat de grote filosofen waarschijnlijk toch gelijk krijgen. Toeval bestaat niet, de dingen gaan zoals ze moeten gaan, alles gebeurt op het juiste moment. Ja ja.. Waarom voelt het dan in eerste instantie zo slecht? (en in tweede en derde instantie voelt zo'n computercrash nog steeds allerbelabberdst).

Wat heeft de alomvattende kosmische voorzienigheid voor mij in petto?

Ik bedoel; in een grijs verleden raakte ik in een flinke depressie, omdat mijn toenmalige vrouw me aan de kant zette. Ik was er kapot van. Maar toen ik na een jaar een nieuwe relatie kreeg met een vrouw die intelligenter en aantrekkelijk was, die me inspireerde en me weer het gevoel gaf man te zijn, wist ik; Ja, daarom moest mijn vorige relatie eindigen. En alles werd beter.

Iets soortgelijks overkwam me ook, meerdere keren zelfs, in mijn professie. Een crash over het uitblijven van promotie of de verstikkende werking als gevolg van de incompetentie van mijn toenmalige baas (Peters Principle). Telkens leidde het tot een nieuwe kans, een nieuwe werkkring waarin ik mezelf nog meer thuisvoelde. En alles werd beter.

En nu die laptop. Eigenlijk zou ik het ding uit het raam willen kieperen. In de hoop dat dan alles beter wordt. Probleem is echter dat hij pas 2 weken oud is... ;-)

Dit was de druppel..

Tijdens mijn leven ben ik al vaak geconfronteerd met mooie, en met minder aangename, ingrijpende gebeurtenissen. Soms was mijn invloed heel groot, en soms was ik overgeleverd aan de goden. In het afgelopen jaar en met name in de afgelopen maanden is er heel veel gebeurd en soms voelde ik me een speelbal op de golven. Bij windkracht 11...

Een relatiebreuk, een motorongeluk, verloren gaan van vriendschappen, het onverwacht overlijden van mijn vader. Wat ik dan doe, is mijn zieleroerselen, die ik niet meteen kan verwerken, in een grote emmer gooien; "nog te verwerken". Die emmer is echter in de afgelopen tijd steeds voller geworden, de rand is bereikt, zonder dat ik het in de gaten had.

Nog steeds komen er druppels bij die mijn emmer vullen. En dan komt bij mij één vraag bovendrijven:

Is het de schuld van de laatste druppel dat de emmer overloopt?

Of had ik eerder in moeten grijpen, en de bronnen van die andere druppels dicht moeten draaien? Was het eigenlijk wel zo goed voor mij, om al die tijd de last van anderen (ook) te dragen? Ik heb die lasten met liefde gedragen, dat is niet het probleem. De normen en waarden, die ik met de paplepel kreeg ingegoten, maken dat ik me zeer sociaal opstel. Soms zelfs ten koste van mezelf. Maar het waren niet (altijd) mijn lasten. En ze hebben wel mijn emmer met zieleroerselen gevuld.

Ik erken nu, nu de laatste druppel de emmer deed overlopen, dat ik mijn energie beter anders had kunnen verdelen. Meer bij mezelf blijven en de last van een ander bij de ander laten. Maar die gedachte botst met mijn systeem, en mijn gevoel voor normen en waarden.

De oplossing die ik nu ter plekke bedenk is even simpel als doeltreffend: twee emmers!
Eén emmer voor mezelf, en één emmer voor mijn medemensen met wie ik me op een dieper niveau verbonden voel. Laat ik tegelijkertijd de oude volle emmer maar eens omgooien en afscheid nemen van veel te oude druppels die ooit mijn emmer vulden en waarvan ik niets meer te verwachten of te vrezen heb.
Dat geeft me weer ruimte om mijn emmers te (laten) vullen met dingen die er echt toe doen..

En het antwoord op de vraag of het de schuld van de laatste druppel is die de emmer doet overlopen?

Nee het is niet de laatste druppel die de schuld mag krijgen.

Het is mijn eigen schuld dat ik niet veel eerder af en toe mijn emmer omgooide om afscheid te nemen van energieverslinders.

Misschien levert die laatste druppel me juist wel meer positieve energie op dan ik verwacht. Als ik het maar durf toe te laten..

In vertrouwen dat mijn emmers groot  en leeg genoeg zijn..

Oneindig...

Only two things are infinite,
the universe and human stupidity,
and I'm not sure about the former.
~Albert Einstein

Weet je het zeker?

De volgende stelling kreeg ik recent toegestuurd en ik wil hem graag met jullie delen. Voel je vrij om te reageren...

The trouble with the world is that the stupid are cocksure,
and the intelligent are full of doubt.
- Bertrand Russell

Zit jij op het juiste spoor?

Je kunt wel zeggen dat je op het juiste spoor zit,
maar wat heb je daar aan als de trein stil staat?

een tipje van de sluier...

Vorige week vrijdag, tussen alle hectiek en waan van de dag door, attendeerde ik een goede vriendin van me op een leuk subsidie potje waar ze mogelijk een beroep op kan doen in het kader van haar nieuwbouw project.
Ik signaleerde een paar aangename effecten van mijn tip. Zij zag een mogelijkheid om de druk op haar budget mogelijk aanzienlijk te verlichten en er werd een proces van verandering in gang gezet.
Mijn tip lag dezelfde middag nog bij haar bouwprojectleider en die zou het oppakken.

Het moet een wonderlijk weekend voor die bouwprojectleider geweest zijn, want reeds op de dinsdag erna was er een heel netwerk gaan zoemen en lag de subsidie-aanvraag al zowat helemaal klaar.
Deuren die eerder dicht gehouden werden gingen open op een kier en nieuwe inzichten begonnen te ontstaan. Wordt dit project straks misschien wel het meest innovatieve bouwproject in de regio van 2009/2010? De "drive" is aangewakkerd, ik heb een proces in gang gezet.

Je snapt natuurlijk wel dat, als de subsidie wordt toegekend, een etentje met de tipgever gewenst is...

Ik vind het een cadeautje om te mogen zien dat mijn, bijna onbetekenend kleine, bijdrage grootse persoonlijke processen in gang heeft gezet en mensen een drive heeft gegeven er echt voor te gaan.
Roland

---------------------------------------------------

Vele kleintjes maken een grote zei de mug,
en ze deed haar plasje in de zee

De uitnodiging

Dit gedicht, "the invitation" van Oriah, heeft me diep geraakt. Dit gedicht, voorgelezen door iemand die ik hoog acht. Dit gedicht dat zoveel zegt over jou en mij en de wereld waarin we leven.

Ik hoef niet te weten
hoe jij in je onderhoud voorziet
Wat ik graag wil weten
is waar jij voor gaat
En of jij het aandurft oog in oog te staan
met de verlangens van je hart

Het interesseert me niet
hoe oud je bent
maar wel of je het aandurft
voor gek te staan
Omwille van de liefde,
Omwille van je dromen,
Omwille van het avontuur dat leven heet

Het maakt niet uit
welke planeten jouw horoscoop beïnvloeden
Waar het mij om gaat
is of je ooit tot de kern van je verdriet bent doorgedrongen
En of de verraderlijkheden en beproevingen
van het leven je juist ontvankelijk hebben gemaakt
Of dat deze je hebben doen terugdeinzen
en afsluiten uit angst voor nog meer pijn

Wat ik wil weten is of jij de pijn,
die van mij of van jezelf,
kunt laten zijn
zonder een vinger te verroeren,
zonder het te verbergen,
te laten verdwijnen
of vast te houden

Of je vreugde kunt zijn,
de mijne of de jouwe
Of je durft te dansen
vanuit je oerkracht,
in totale extase
van top tot teen,
zonder je in te houden
door op je hoede te zijn
Realistisch of rationeel te zijn,
zonder je te laten afremmen
door herinnering aan beperking
vanuit je menselijk bestaan

Het kan mij niet schelen
of je verhaal waar is of niet
Wat ik zou willen weten
is of je anderen durft af te wijzen
om trouw te zijn aan jezelf
Of jij het aandurft
voor verrader te worden uitgemaakt
om verschoont te blijven
van verraad vanuit je ziel
Geef me een bewijs
van je trouw
opdat ik zal weten
dat je te vertrouwen bent

Ben jij in staat
schoonheid te zien,
ook al is niet iedere dag even mooi?
En is het leven zelf
voor jou de bron
waaruit je levenskracht kunt putten

Kun jij leven met fouten,
zwakheden en kwetsbaarheid,
die van jou en mij
en toch aan de rand van een meer staan
en luidkeels tegen het zilver van de maan roepen: YES !!!

Ik hoef niet te weten
waar je woont,
of hoeveel geld je hebt
Wat ik graag wil weten
is of je het op kunt brengen
om na een nacht vol wanhoop,
tot in het diepst van je ziel gekwetst
op te staan,
en datgene te doen
wat er gedaan moet worden
voor je kinderen

Ik hoef niet te weten
wie je bent
of hoe je hier gekomen bent
Wat ik wil weten is
of je zonder terughoudendheid
bereid bent met mij door het vuur te gaan

Het gaat niet om
waar, wat en met wie je hebt gestudeerd
Voor mij is het van groot belang,
van jou te horen
welke innerlijke kracht jouw steun en toeverlaat is
als al het andere om je heen is weggevallen

Of je alleen kunt zijn met jezelf
en of jij het werkelijk goed hebt met jezelf
wanneer het stil wordt,
in eenzaamheid

Oriah Mountain Dreamer

Ver-oor-de-len

Oordelen is iets anders dan ver-oordelen. Als ik vraag om een oordeel verwacht ik als antwoord een feitelijke mening, zonder veroordeeld te worden. Veroordelen gaat veel verder, soms te ver, dan oordelen. We noemen het dan ook niet voor niets VER-oordelen.

Een ver-oordeling impliceert voor mij ook afstand; ver, ver weg van mij, ver weg van mijn gevoelens, geen rekening houdend met mijn gevoelens.

In oor-delen ligt het woord delen besloten. Het delen van een gewenste mening, omdat ik er zelf naar vraag, voedt mij en helpt mij beter contact te maken met mezelf en anderen.

Ver-oordeel me niet, maar wijs me op mijn tekortkomingen opdat ik jou beter begrijpen kan..

De mooiste zonsondergang ooit...

Wie dacht dat mooie zonsondergangen alleen te zien zijn op tropische bananeneilanden? Dit cadeautje kreeg ik in Nederland, op het strand bij Kijkduin, ergens eind oktober 2009;

Wat maakte deze middag nou zo speciaal? Waardoor werd ik zo geinspireerd?

Was het de temperatuur van het licht of de zeelucht? Wel mooi allemaal, maar nee.

Was het dan misschien het trappistenbiertje op het terras? Wel lekker, maar dat was pas na het maken van die foto's. 

Of waren er misschien nog andere, zeker zo aangename omstandigheden... 

Ik weet het wel..

Meer foto's van deze geinspireerde en inspirerende dag