Logisch toch?

"Logica brengt je van A naar B.
Voorstellingvermogen brengt je overal."

Albert Einstein,
Natuurkundige (1879 - 1955)

Happy newyear

aan een ieder die hier bedoeld, dan wel onbedoeld rondleest;

een heel fijn en gelukkig 2010

met veel echte en oprechte liefde
in gezondheid en gezelschap

Roland

met beide benen op de grond

Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt geen stap vooruit...

Loslaten

Loslaten betekent niet dat 't me niet meer uitmaakt,
het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.

Loslaten betekent niet dat ik 'm smeer,
het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.

Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.

Loslaten is niet proberen om 'n ander te veranderen of de schuld te geven,
het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet zorgen voor,
maar geven om.

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn.

Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
maar 't anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is 'n ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt en er mezelf gelukkig mee te prijzen.

Loslaten is niet anderen kritiseren of reguleren,
maar proberen te worden wat ik droom, te kunnen zijn.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder vrezen en meer beminnen...

Bron: internet

Om los te kunnen laten is liefde nodig

Een tijdje terug heb ik een lieve vrouw ontmoet. We willen niets liever dan elkaar zo vaak mogelijk beminnen. Vroeger zou ik me daar schuldig over hebben gevoeld en me meteen gebonden hebben gevoeld. Nu niet, nu voel ik me niet gebonden. We voelen ons met elkaar ver-bonden en tegelijk heel dichtbij. We pakken onafhankelijk van elkaar gelijktijdig de telefoon om elkaar te horen of sms-en. Nu voel ik de vrijheid om van elkaar te genieten, zowel mentaal als fysiek. Het enige wat ik daar voor hoef te doen is geaard blijven en het idee loslaten dat ik overal invloed op moet hebben. De dingen gaan zoals ze moeten gaan en ik zie wel wat er van komt. Dat geeft me een rustig gevoel. Nu geniet ik van de miljoenen vlinders die fladderen in vrijheid in de onmetelijke ruimte…

Crash

Zojuist crashed mijn laptop waarop ik al de hele dag bezig ben met het voorbereiden van een presentatie voor een training die ik volgende week woensdag ga geven. Leuk, maar niet heus.

Waarom ik, waarom nu, waarom?? Dat vraag ik me de laatste tijd wel meer af. Waarom ik, waarom nu, waarom?? Ik hou mezelf dan voor dat de grote filosofen waarschijnlijk toch gelijk krijgen. Toeval bestaat niet, de dingen gaan zoals ze moeten gaan, alles gebeurt op het juiste moment. Ja ja.. Waarom voelt het dan in eerste instantie zo slecht? (en in tweede en derde instantie voelt zo'n computercrash nog steeds allerbelabberdst).

Wat heeft de alomvattende kosmische voorzienigheid voor mij in petto?

Ik bedoel; in een grijs verleden raakte ik in een flinke depressie, omdat mijn toenmalige vrouw me aan de kant zette. Ik was er kapot van. Maar toen ik na een jaar een nieuwe relatie kreeg met een vrouw die intelligenter en aantrekkelijk was, die me inspireerde en me weer het gevoel gaf man te zijn, wist ik; Ja, daarom moest mijn vorige relatie eindigen. En alles werd beter.

Iets soortgelijks overkwam me ook, meerdere keren zelfs, in mijn professie. Een crash over het uitblijven van promotie of de verstikkende werking als gevolg van de incompetentie van mijn toenmalige baas (Peters Principle). Telkens leidde het tot een nieuwe kans, een nieuwe werkkring waarin ik mezelf nog meer thuisvoelde. En alles werd beter.

En nu die laptop. Eigenlijk zou ik het ding uit het raam willen kieperen. In de hoop dat dan alles beter wordt. Probleem is echter dat hij pas 2 weken oud is... ;-)

Dit was de druppel..

Tijdens mijn leven ben ik al vaak geconfronteerd met mooie, en met minder aangename, ingrijpende gebeurtenissen. Soms was mijn invloed heel groot, en soms was ik overgeleverd aan de goden. In het afgelopen jaar en met name in de afgelopen maanden is er heel veel gebeurd en soms voelde ik me een speelbal op de golven. Bij windkracht 11...

Een relatiebreuk, een motorongeluk, verloren gaan van vriendschappen, het onverwacht overlijden van mijn vader. Wat ik dan doe, is mijn zieleroerselen, die ik niet meteen kan verwerken, in een grote emmer gooien; "nog te verwerken". Die emmer is echter in de afgelopen tijd steeds voller geworden, de rand is bereikt, zonder dat ik het in de gaten had.

Nog steeds komen er druppels bij die mijn emmer vullen. En dan komt bij mij één vraag bovendrijven:

Is het de schuld van de laatste druppel dat de emmer overloopt?

Of had ik eerder in moeten grijpen, en de bronnen van die andere druppels dicht moeten draaien? Was het eigenlijk wel zo goed voor mij, om al die tijd de last van anderen (ook) te dragen? Ik heb die lasten met liefde gedragen, dat is niet het probleem. De normen en waarden, die ik met de paplepel kreeg ingegoten, maken dat ik me zeer sociaal opstel. Soms zelfs ten koste van mezelf. Maar het waren niet (altijd) mijn lasten. En ze hebben wel mijn emmer met zieleroerselen gevuld.

Ik erken nu, nu de laatste druppel de emmer deed overlopen, dat ik mijn energie beter anders had kunnen verdelen. Meer bij mezelf blijven en de last van een ander bij de ander laten. Maar die gedachte botst met mijn systeem, en mijn gevoel voor normen en waarden.

De oplossing die ik nu ter plekke bedenk is even simpel als doeltreffend: twee emmers!
Eén emmer voor mezelf, en één emmer voor mijn medemensen met wie ik me op een dieper niveau verbonden voel. Laat ik tegelijkertijd de oude volle emmer maar eens omgooien en afscheid nemen van veel te oude druppels die ooit mijn emmer vulden en waarvan ik niets meer te verwachten of te vrezen heb.
Dat geeft me weer ruimte om mijn emmers te (laten) vullen met dingen die er echt toe doen..

En het antwoord op de vraag of het de schuld van de laatste druppel is die de emmer doet overlopen?

Nee het is niet de laatste druppel die de schuld mag krijgen.

Het is mijn eigen schuld dat ik niet veel eerder af en toe mijn emmer omgooide om afscheid te nemen van energieverslinders.

Misschien levert die laatste druppel me juist wel meer positieve energie op dan ik verwacht. Als ik het maar durf toe te laten..

In vertrouwen dat mijn emmers groot  en leeg genoeg zijn..